"DROGA DO OCZYWISTOŚCI" (1957)
Сz.1, rozdział 5
RATUNEK W SCALENIU (1)
Człowiek znajdujący się w stanie wewnętrznego rozdarcia jest nieszczęśliwym człowiekiem. On pozostaje nieszczęśliwym nawet wtedy, jeśli jemu powodzi się w życiu, jeśli wszystko mu się udaje i jeśli każde jego pragnienie jest spełnione. To, że jemu się wiedzie, nie cieszy go i nie daje mu satysfakcji, ponieważ jedna część jego jestestwa w tej satysfakcji nie uczestniczy. Spełnienie jego pragnień także nie daje mu radości dlatego, że on w samym pragnieniu swoim pozostaje rozdartym i nie zdolnym do prawdziwej radości. Żadne zewnętrzne szczęście nie czyni go szczęśliwym, dlatego że jest on wewnętrznie nieszczęśliwy z powodu własnego rozbicia. Żaden życiowy sukces nie cieszy go i nie uspokaja. Jemu brakuje wewnętrznego organu aby być szczęśliwym. Ten wewnętrzny organ nazwać można harmonią, totalną zgodnością pragnień ze zdolnościami, jednością ducha i instynktu, zgodnością między wiarą i wiedzą.
Człowiek, który niesie w sobie wewnętrzne rozszczepienie, nie zna szczęścia.
Czeka go wieczne rozczarowanie i udręka. Jest on skazany na wieczną i przy tym beznadziejną pogoń za nowymi przyjemnościami; i wszędzie czeka go niezadowolenie i okropny stan ducha. Dobijając się i nie otrzymując, wymagając i nie znajdując, on cały czas szuka nowego, jeszcze nie doświadczonego ale przyjemnego pobudzenia, i każda „obietnica” oszukuje go. On zaczyna wymyślać niestworzone rzeczy; traci gust, wypacza sztukę; wynaturza uczuciową miłość; i oto jest już gotów wezwać wszelkie otchłanie zła, przegrzebać wszystkie kąty i zakamarki nałogów, aby zdobyć sobie nową przyjemnostkę albo w skrajnym przypadku małą podnietę i zakosztować jakąś niebywałą uciechę i rozkosz. Jemu nie można pomóc; jemu trudno przeszkodzić; on powinien wypić do dna kielich swojej niemocy i swoich błędów, co właśnie dzieje się teraz w świecie... W tym stanie, w którym on wewnętrznie trwa, nie znajdzie rozwiązania, prawdziwej i kojącej radości; i nigdy nie pojmie czym jest szczęście. Ten, kto jest skazany jedynie na częściowe uczestnictwo w życiu, ten będzie żył na ziemi w ciągłym zmierzchu strapienia: jego nie ucieszy żadna radość i słońce nie da mu swoich promieni. (cdn)
"ПУТЬ К ОЧЕВИДНОСТИ" (1957)
Часть 1, глава 5
СПАСЕНИЕ В ЦЕЛЬНОСТИ (1)
Человек, находящийся в состоянии внутреннего раскола, есть несчастный человек. Он остается несчастным и тогда, если ему в жизни везет, если ему все удается и каждое желание его исполняется. То, что ему удается, не радует его и не дает ему удовлетворения, ибо одна часть его существа не участвует в этом удовлетворении. Исполнение его желаний тоже не дает ему радости, потому что он и в самом желании своем остается расколотым и не способным к цельной радости. Никакое внешнее счастье не делает его счастливым, потому что он внутренне несчастлив от своего распада. Никакой жизненный успех не дарует ему ни наслаждения, ни успокоения. У него не хватает внутреннего органа для того, чтобы быть счастливым. Этот внутренний орган называется гармонией, согласованной тотальностью (т. е. целокупностью) влечений из способностей, единением инстинкта и духа, согласием между верой и знанием.
Человек, несущий в себе внутреннее расщепление, не знает счастья. Его ждет вечное разочарование и томление. Он обречен на вечную и притом безнадежную погоню за новыми удовольствиями; и везде ему предстоит неудовлетворенность и дурное расположение духа. Добиваясь и не получая, требуя и не находя, он все время ищет нового, неиспытанного, но приятного раздражения, и всякое «обещание» обманывает его. Он начинает измышлять неслыханные возможности; он утрачивает вкус, искажает искусство; извращает чувственную любовь; и вот он уже готов воззвать ко всем безднам зла, перерыть все углы и закоулки порока, чтобы раздобыть себе новое наслажденьице или по крайней мере раздраженьице и испробовать какую-то небывалую утеху и усладу. Ему нельзя помочь; ему трудно помешать; он должен выпить до дна чашу своей немощи и своих заблуждений, что ныне и происходит в мире... В том виде, который ему внутренно присущ, он не найдет разрешения, цельной и успокаивающей радости; и никогда не постигнет, что такое блаженство. Тот, кто обречен на частичное самовложение в жизнь, тот проживет на земле в сумерках уныния: его не обрадует никакая радость и солнце не даст ему своих лучей. (Продолжение следует)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz